Interview met expert Arianna Pranger

• februari 8, 2022

‘Kies met je hart. De standaard weg is niet de enige weg.’

Arianna Pranger (36) is slim, creatief en een echte levensgenieter. Ze werkt 4 dagen in de week als docent/assistent professor bij de masteropleiding farmacie in Leiden en 1 dag als ziekenhuisapotheker in het LUMC. Deze combinatie zorgt ervoor dat ze affiniteit houdt met het werkveld en dat de studenten altijd de meest recente casuïstiek voorgeschoteld krijgen.

Docent en ziekenhuisapotheker, dat klinkt als een interessante combinatie. Hoe is dat zo gelopen?

Door mijn hart te volgen. Ik ben niet het type mens dat ver vooruitkijkt en mijn hele carrière van te voren uitstippelt. Ik doe vooral de dingen die ik op dát moment leuk vind, grijp kansen die op mijn pad komen en vertrouw erop dat iets op dat moment de juiste keuze is. Ik ben Farmacie gaan studeren omdat ik het vakgebied super interessant vind, met name infectieziekten, PK/PD en toxicologie, maar tot het einde van mijn studie heb ik niet echt geweten wat ik wilde met deze kennis. Ik wist wel dat ik geen openbaar apotheker wilde worden. Tijdens mijn 1^e oriëntatie op een Master Farmacie onderzoeksproject had ik een gesprek met wijlen prof. Donald Uges, die zei: “als je nu voor dit onderzoeksproject kiest dan zit je aan mij vast..”, insinuerend dat het niet van meerwaarde was om verder te kijken naar andere projecten. En ik heb inderdaad niet verder gekeken en ben voor een onderzoeksproject op het laboratorium van de ziekenhuisapotheek van het UMCG gegaan, omdat de onderwerpen en daaraan gerelateerde verhalen mij direct intrigeerden. Dit onderzoeksproject is na mijn afstuderen mijn promotieonderzoek geworden op het laboratorium en in het Tuberculosecentrum, gecombineerd met dagdiensten op het laboratorium. Ik heb hier een ontzettend leuke, leerzame tijd beleefd in een omgeving die mij intrigeerde.

Wat intrigeerde je?

De combinatie van de multiculturele werkomgeving in het Tuberculosecentrum en de analytische en klinische mix, die het laboratorium te bieden heeft; veel van mijn parate toxicologische en laboratorium kennis stamt nog van toen. Prof. Donald Uges nam je overal in mee of mee naar toe – van strafrechtzaken tot het geven van onderwijs -. Er was altijd iets te beleven en tegelijkertijd was het een hele fijne omgeving om heel veel te mogen leren.

En na je promotie in opleiding tot ziekenhuisapotheker?

Ja. Aan het einde van mijn promotietraject ben ik in opleiding gegaan bij Isala in Zwolle.  Het was een leuke maar ook zeer intensieve tijd. Door de week werkte ik in de ziekenhuisapotheek en ’s avonds en in het weekend aan mijn proefschrift. Na mijn opleiding heb ik gewerkt in Dordrecht als ziekenhuisapotheker laboratorium, maar al gauw kwam er een mooie vacature in het LUMC voorbij. Een werkplek in een vooruitstrevend laboratorium van de ziekenhuisapotheek gecombineerd met 1 dag in de week onderwijs. Een combinatie, die voelde als op mijn lijf geschreven! Dit heb ik 2 jaar gedaan, en toen besloot ik, vlak voor mijn contractverlenging, aan te geven dat ik veel energie kreeg van het onderwijs en voelde ik aan alles dat ik dit graag veel meer wilde gaan doen.

Wat maakte dat je meer naar het onderwijs trok?

Door te luisteren naar mijn gevoel. Sommige routes lijken logisch: je promoveert, je gaat in opleiding en daarna ga je werken als ziekenhuisapotheker. En als dat allemaal relatief gemakkelijk op je pad komt dan ben je ook niet genoodzaakt om echt stil te staan. Begrijp me niet verkeerd; ik heb onderweg veel geleerd en ben ervan overtuigd dat mijn werk nu niet zo goed had kunnen doen als ik dit pad niet had afgelegd. En mijn inhoudelijke interesse voor PK/PD, toxicologie en infectieziekten is altijd de rode draad gebleven in mijn loopbaan. Maar door alle ‘hectiek’ en de flow waarin ik zat, heb ik er destijds nooit bewust bij stil gestaan waar ik nou écht energie van krijg. Pas na het afronden van promotieonderzoek, in die avond- en weekenduren, kon ik bijna niet anders dan echt even stil te staan. En kwam ik erachter dat ik niet de meeste energie krijg van mijn ZAPO-werkzaamheden maar wel van de interactie met studenten en van de uitdaging om ervoor te zorgen dat elke student de kennis doorgrond. Mijn werkgever heeft er direct alles aan gedaan om deze functieswitch mogelijk te maken, daar ben ik hen natuurlijk dankbaar voor.

Wow, mooie werkgever…

Dat is het zeker! Mijn rol in de ziekenhuisapotheek is nu anders, maar dat voelt goed. Gelukkig is de masteropleiding in Leiden enorm met de ziekenhuisapotheek verweven. Het is anders opgebouwd dan bijvoorbeeld in Utrecht of Groningen. In Leiden is de master farmacie als het ware een sectie van de ziekenhuisapotheek.

Hoe ziet jouw rol er nu uit in het ziekenhuis?

In principe doe ik de klinische taken. Deze taken zijn het meest relevant voor mijn werk in het onderwijs. Door deze combinatie hou je affiniteit met het vak en dat is waardevol. Dan begin ik mijn colleges: ’Laatst werd ik gebeld over een patiënt, die binnenkwam met een intoxicatie…’ De studenten vinden het leuk dat ik beschik over actuele, interessante casuïstiek. En vanaf 1 december 2021 heb ik specifiek de opdracht om te kijken naar de vertaalslag vanuit de praktijk naar het Master Farmacie onderwijs. Daarnaast doe ik vanuit mijn functie van assistent professor onderzoek naar het farmacie-onderwijs.

Wat vind je belangrijk op je werk?

Het creëren van een veilige leeromgeving zowel bij de studenten als in de ziekenhuisapotheek. Ik vind het belangrijk om in gesprek te zijn met de studenten, AIOS en coassistenten. Om écht te luisteren waar ze tegenaan lopen en ze een helpende hand te bieden. En het onderwijs hier bijvoorbeeld ook op af te stemmen. Hierin probeer ik mezelf ook kwetsbaar op te stellen. Ik geef ze bijvoorbeeld mee dat je ook als ZAPO niet altijd zeker bent van de keuzes die je maakt, maar probeer de studenten bijvoorbeeld mee te nemen in de afwegingen, die ik maak op basis van ervaring, om wel tot de beste keuze te komen. En op persoonlijk vlak heb ik in COVID-tijden tijdens de acute omzetting naar online onderwijs in de 1^e weken ook wel eens geroepen: “Ik weet nu ook nog niet hoe, maar we gaan er samen voor zorgen dat het onderwijs doorgaat.” Ik ben ervan overtuigd dat dat gelukt is omdat er een continu open dialoog was met de studenten.

Eigenlijk zou daar meer aandacht voor moeten komen

Ja, dat denk ik ook. Dat zou al moeten beginnen tijdens de studie. Dat je mag leren en daar hoort fouten maken ook bij. Tijdens het geven van colleges loop ik ook weleens vast of er is een student die mij aanvult. Dat vind ik alleen maar mooi. Ik merk dat studenten daardoor meer durven en ook voelen dat ze nog niet alles hoeven te weten. De ene student scoort hogere cijfers dan de andere student, maar dat wil helemaal niet zeggen dat deze student ook een betere apotheker wordt.

Hoe pak je dat aan?

Door creatief te zijn. Ik ben zelf geen fan van de traditionele hoorcolleges en probeer telkens op een andere manier de lesstof aan te bieden. Ik vind het belangrijk dat je als docent studenten triggert om zelf actief met de studiestof aan de slag te gaan en om zelf logisch naar je advies of antwoord toe te redeneren. Plezier speelt hierin ook een grote rol. Veel studenten zijn gericht op het halen van targets. Ik probeer ook plezier uit te stralen. Als je het leuk hebt leer je zoveel meer!

Hoe zie jij het onderwijs over 10 jaar?

Niet iedereen leert op dezelfde manier en op hetzelfde tempo. Ik denk dat daar meer aandacht voor moet komen. Daarnaast denk ik dat er veel meer aandacht moet komen voor skills die je nodig hebt als toekomstige apotheker. Ons beroepsgroep is in beweging. Welke basis-skills hebben we nodig om zo goed mogelijk te kunnen anticiperen op toekomstige vraagstukken? Niet enkel stil staan bij kennis, die we nu goed kunnen gebruiken.

Leren op je eigen manier, hoe zie je dat voor je op grote schaal?

Ik ontwikkel werkvormen die om meer interactie en kritisch denken vragen. Dit levert discussie op, een ander frisse blik, maar ook het moeten doorgronden van de studiestof. Dat je als het ware samen de ‘weg naar kennis’ bewandeld. Ook vind ik de praktische toepasbaarheid op de patiënt, die straks bijvoorbeeld voor je staat aan de balie, belangrijk. Continu ben ik bezig om werkvormen te bedenken die we kunnen inzetten om dit doel te bereiken. Daar krijg ik veel energie van. Er is zoveel meer mogelijk dan dat we nu soms denken.

Kun je een voorbeeld noemen van zo’n interactieve werkvorm die je hebt bedacht?

Ik heb studenten een video podcast laten maken. Ze kregen de opdracht om lekenfeiten te bediscussiëren over Covid-19. Wat is de wetenschappelijke onderbouwing en hoe vertaal je dit terug naar lekentaal? Probeer dat eens uit te leggen, ontzettend moeilijk. Deze opdracht sluit mooi aan bij het maatschappelijke belang en professioneel handelen van apothekers. Kennis vertalen in Nederlandse woorden. Van de keiharde wetenschap richting de patiënt centraal. Het leren denken vanuit het perspectief van de patiënt. Je kunt zoveel meer werkvormen inzetten om tot een resultaat te komen.

Wat leuk.

Ik had niet gedacht dat het eindresultaat zó leuk zou zijn. Iedereen had op de podcast anders ingericht qua format. Ik had ze enkel kaders meegegeven, maar daarbinnen waren zij vrij. En weet je wat me opvalt? De studenten die normaal gesproken iets lagere cijfers halen doen dit juist hartstikke goed. Zij zijn heel creatief en kunnen op eenvoudige wijze, farmaceutisch gerelateerde zaken uitleggen aan een patiënt. Ik heb de podcasts beoordeeld op kennis, wetenschap, professioneel handelen (advies vanuit de apothekersrol) en communicatie (vertaalslag naar lekentaal).

 Wat is jouw grootste ergernis?

Ik erger mij niet heel snel. Maar als ik mij erger dan is het vaak als mensen zich heel anders voordoen als dat ze zijn. Dat ze zich niet kwetsbaar op durven stellen. Ik heb altijd  zoiets van: doe maar normaal. Iedereen is mens, voel je niet beter dan een ander.

Wat is een moment op je werk dat je nooit meer vergeet?

Ik denk het moment dat ik aangaf dat ik meer onderwijs wilde geven. Ik voelde mij hier heel sterk in. Ik kon niet anders dan hiervoor kiezen. De fijne reactie hierop van mijn werkgever is mij ook goed bijgebleven. En natuurlijk het moment waarop ik in het jaar na mijn functieswitch werd verkozen tot beste docent van de Universiteit Leiden en daarna zelfs in de finale mocht staan van de landelijke docent van het jaar verkiezing. Het in de finale mogen delen van wat ik het leukste vind om te doen. Dat alleen al voelde als winst.

Wie is jouw inspiratiebron?

Dat is niet persé 1 iemand. Gaandeweg zijn er mensen geweest die mij hebben geïnspireerd. Vaak maakten die mensen een andere keuze maken dan ‘de standaard’. Zij  bewandelen hun eigen weg, zijn authentiek. Neem bijvoorbeeld Eli Dijkers. Hij heeft zijn opleiding afgerond en is daarna de fotoacademie gaan doen. Heeft z’n hart gevolgd. Dat vind ik mooi! Qua werkgever vind ik het LUMC inspirerend. Zij kijken echt naar de behoeften van de individuele persoon en zijn in staat om hierin mee te bewegen. Henk Jan Guchelaar is voor mij een voorbeeld van een inspirerend, menselijk leider. Hij zet mensen in z’n kracht. Ik vind dat ook belangrijk, dat mensen gezien worden.

Wat is jouw grootste droom?

Vanuit mijn rol als apotheker en/of (bij voorkeur) docent zou ik graag een vrijwillige bijdrage leveren in een land die dat nodig heeft. Ik heb hier wel eens informatieavonden voor bezocht, maar ik ben er nog niet precies uit hoe dat eruit zou moeten gaan zien. Maar dat ontvouwt zich vanzelf.

Wat zou je de lezer willen meegeven?

Kies met je hart. De standaard weg is niet de enige weg, je mag zelf kiezen. Als er dingen anders lopen dan dat je had gedacht, dan zal dat wel zo moeten zijn. Of het is een waardevolle les of er komt iets nog mooiers op je pad. Ga ervoor!

Voor het Linkedin profiel van Arianna, klik hier!